Shkruan: Besarta Shehu

Bullizmi (ose ngacmimi) midis fëmijëve nuk është një fenomen i ri, i cili është paraqitur shpesh në tregime fiktive për shekuj me radhë. Shumica e të rriturve mund të kujtojnë incidentet e ngacmimit në ditët e tyre të shkollës.

Në të vërtetë, nuk është e pazakontë që njerëzit ta konsiderojnë bullizmin si një proces natyror, pjesë e procesit të pashmangshëm dhe të turbullt të rritjes. Perceptimi i zakonshëm është se duke e duruar atë dhe ndoshta duke luftuar kundër, djemtë dhe vajzat forcohen dhe më pas përgatiten më mirë për jetën.

Vetëm në rreth 15 vitet e fundit bullizmi është bërë objekt i kërkimit shkencor. Shumica e të dhënave empirike të dala deri më tani kanë ardhur nga vendet skandinave që e kanë njohur bullizmin si problem në shkollat ??e tyre.

Megjithatë, një klimë e shqetësimit serioz të bullizmit nuk është shfaqur ende në vendet e tjera evropiane.
Bullizmi është bërë gjithnjë e më shumë një çështje mbizotëruese e jetës shkollore, e cila ndikon në zhvillimin social, emocional, psikologjik dhe arsimor të nxënësve.

Kjo, nga ana tjetër, ka rezultuar në zhvillimin e strategjive të bazuara në prova që synojnë rritjen e ndërgjegjësimit dhe të kuptuarit rreth çështjeve që kanë të bëjnë me ngacmimin dhe promovimin e një morali antibullying brenda çdo mjedisi shkollor.

Shfaqja e bullizmit në shkolla ka kontribuar në përpjekjet e strukturuara nga organet qeveritare, autoritetet lokale arsimore dhe shkollat ??për të siguruar që përvojat arsimore të nxënësve të jenë pa frikësime, frikë dhe pakënaqësi.
Bullizmi është një fenomen kompleks që manifestohet në shumë mënyra dhe ndryshon sipas gjinisë.

Studiuesit e kanë konceptuar sjelljen e ngacmimit në mënyra të ndryshme, megjithëse përgjithësisht konsiderohet si ‘një formë e ndërveprimit shoqëror në të cilin një individ dominues (ngacmuesi) shfaq sjellje agresive që synon dhe në fakt shkakton shqetësim tek një individ më pak dominues (viktimë)’.

Qartësia se çfarë përbën dhe çfarë nuk përbën ngacmim të bashkëmoshatarëve mund t’i ndihmojë nxënësit dhe stafin e shkollës që t’i njohin dhe të merren me ato sjellje.

Bullizmi, një ndërveprim ngacmues ndodh jo vetëm për shkak të karakteristikave individuale të fëmijës që ngacmon, por edhe për shkak të veprimeve të bashkëmoshatarëve, veprimeve të mësuesve dhe kujdestarëve të tjerë të rritur në shkollë, karakteristikave fizike të mjediseve të shkollës, faktorët e familjes, karakteristikat kulturore, madje edhe faktorët e komunitetit.

Fëmijët që ngacmojnë janë të predispozuar për ta bërë këtë sepse janë të prirur të jenë impulsivë, të pandjeshëm, dominues. jo fleksibël dhe lehtësisht të dekurajuar, agresivë dhe përkrahës të mjeteve agresive drejt zgjidhjes së konflikteve.

Ngacmimi mund të jetë lloji më i përhapur i dhunës në shkollë. Shkalla e incidencës në mbarë botën për ngacmimin tek të rinjtë e moshës shkollore varion nga 10% e nxënësve të shkollave të mesme deri në 27% e nxënësve të shkollave të mesme që raportojnë se janë ngacmuar shpesh, Studimet në Shtetet e Bashkuara kanë dhënë norma pak më të larta të ngacmimit, duke filluar nga një nivel i ulët prej 10% për “viktimat ekstreme” të ngacmimit në një nivel të lartë prej 75% të fëmijëve të moshës shkollore që raportuan duke u ngacmuar të paktën një herë gjatë viteve të tyre të shkollës.

Pra ngacmimi është një problem i përhapur që prek drejtpërdrejt një të katërtën e të rinjve të moshës shkollore. Dëshmitë kombëtare dhe ndërkombëtare sugjerojnë se ngacmimi i sotëm ndodh më shpesh dhe me vdekshmëri më të madhe sesa ndodhi në vitet 1970 dhe 1980. Për më tepër, kërkimet e reja sugjerojnë se ekziston një marrëdhënie pozitive midis bullizmit dhe formave më serioze të dhunës.

Rrjedhimisht, ngacmimi në shkolla është bërë fokusi i vëmendjes së shtuar të publikut si pjesë e shqyrtimit më të gjerë mediatik të incidenteve të spikatura të krimit dhe dhunës në shkollë.. Në të vërtetë, interesi urgjent i publikut për parandalimin e frikësimit dhe dhunës ngjan shumë me një modë edukative – interesi për këtë temë është i papritur, programet e parandalimit të dhunës shihen si ilaç dhe përhapja e programeve të parandalimit të dhunës të tregtuara në shkolla ka ndodhur në mungesë të hulumtimit metodologjikisht rigoroz që provon se programet janë efektive.